Eerst een weekje vakantie!

Ik lig in een kingsize bed met kingsize klamboe in een tropisch klimaat dit berichtje te tikken. De aankomst in Accra was er één die je noemt: typisch toeristisch. Na een heerlijke vlucht naast Hanna uit Den Haag die me vast wat in's en out's kon meegeven over Ghana kwamen we op Accra aan. Zo bezaait met mensen heb ik het niet vaak gezien met veel verwondering en naïviteit werd ik verrast door mensen die me meteen de drukte uit haalde en me 15 euro aftroggelde voor een telefoontje dat (bleek later) niet eens werd gepleegd. En ik deed HEEL hard m'n best om m'n grenzen te bewaken. Maarja, interessant verdienmodel zal ik maar zeggen. Zoals beloofd kwam Victoria, maar het stond zo volgeplakt met nog 50 anderen die mensen op kwamen pikken dat ik haar niet had gezien. Maargoed eind goed al goed, half aan de hand nam Victoria me mee naar de auto van haar oom die daar lekker een dutje lag te doen (net als een meneer op het bankje voor het vliegveld en de meneer die even verderop voor z'n huis lag te tukken). De rit naar huis kreeg ik meteen wat te horen over gebouwen die we zagen etc. Hier in huis is het een interessant gebeuren wat ik met veel bewondering bekijk. De zus van Vic kwam bijvoorbeeld de binnenplaats op lopen en nadat ze een hand had gegeven ging ze al kletstend naar de WC waar ze rustig plassend en winden latend haar verhaal vervolgde. Daarna liet ze vol trots en ongegeneerd haar flinke buik zien omdat het niet één, twee, drie lukte om haar broek dicht te krijgen. Ze wonen hier met 22 man, waarvan al heel wat mensen me de hand hebben geschut.

Ik word wakker en luister naar de triljoen nieuwe geluiden die ik hoor. Honden die blaffen, regen die op golfplaten valt, kindervoetjes die langs het raam heen en weer rennen, de radio met Afrikaanse muziek, vogels die ik niet herken, harde stemmen met bijzondere klanken, een tv die staat te blèren, iemand die rommelt in de keuken etc.

Victoria zorgt voor een heerlijk ontbijtje. Haar dochters gaan vandaag niet naar school maar hobbelden het huis in en uit voor het doen van de was en afwas, om te koken etc. Vanaf mijn stoel zit ik erbij en kijk ernaar. Soms is dat wel een beetje eenzaam, maar gelukkig komt Victoria's man me al snel ophalen om me naar een ziekenhuis te brengen waar ze met haar baby wacht op een dokter. Het is een heerlijke ervaring om de kris kras straatjes van de buurt Kesanhia te ontdekken. Het is een drukke bedoeling bij de dokter, kleine kinderen en moeilijk lopende mensen heb ik het meeste gezien. Er lopen duidelijk wat nurses rond en dokters maar het duurt even voor ik enig systeem ontdek, maar ik hoef het ook niet te begrijpen. Kijken leek me wel een goede manier om de tijd te laten verstrijken. Wachten doen deze Ghanezen niet met een boekje of iets anders om je te vermaken. Maar wachten is gewoon wachten, beetje slapen, een praatje maken, nog een dutje doen. Totdat de dokter je roept. Bijzonder en tof dat ze me hiervoor uitnodigt.

Nadat kleine Samuel (die ook kofi heet naar de dag van zijn geboorte en nog twee andere namen heeft net als al zijn broers en zussen, neven en nichten) zijn medicijnen heeft gekregen gaan Victoria en ik op weg om wat geld te wisselen. Onderweg stopt ze bij bijna ieder kraampje langs de weg om even een praatje te maken met haar 'sisters' en iedereen zegt 'Welkom in Ghana' tegen me, en 'kom gerust nog eens langs'. Mooi om te zien dat het hier de gewoonte is om even je gezicht te laten zien en dan weer te vertrekken. Af en aan komen mensen zo ook bij het huis van Victoria langs.

Als we 's middags thuiskomen zijn ook de uitgelaten kinderen van het gezin er. Met name de jongetjes hebben flinke woorden nodig om ze duidelijk te maken wat je wilt. Ik vind het wel boeiend dat ik echt soms een beetje lastig vind om ze aan m'n spullen te laten zitten. We spelen een beetje met de voetbal, ze doen een plasje in de hoek en lachen vervolgens schaapachtig naar mij terwijl ik denk 'is dit normaal??'. De zus van Victoria, Zarah, is denk ik meer van mijn leeftijd of misschien wel jonger nog. Ze was heel aardig en we hebben een hoop gepraat over van alles en nog wat. Rond een uur of acht stopt de elektriciteit ermee. Op straat is er nog wel licht en ook van alles te beleven. De muziek schalt uit de boxen van het winkeltje van Victoria's familie waar wat mensen voor staan te hangen. Zarah zit daar ook met een vriend dus we kletsen wat, kijken naar vanalles wat voorbij komt en genieten van een warm briesje. We wachten op de komst van Alex, een Nederlander uit Woerden en woonachtig in Utrecht blijkt later. Soms is het zo lekker om even Nederlands te praten in de soms lastige contact momenten. De Ghanezen spreken onderling Gha, Fanti of een van de andere twee Ghanese talen. Soms gooien ze er wat Engels tussendoor. Maar daarom is het regelmatig lasting te volgen.

Vandaag ga ik naar Busua. Voor het eerst reis ik overdag met de taxi door de stad, richting het busstation. Ik kijk mijn ogen uit!!!! Het busstation is een fantastische hub voor iedereen die iets met je auto kan organiseren. In shop één kun je 100 soorten V-snaren kopen, in shop twee 100 soorten keke achteruitkijkspiegels. Het is een drukte van belang, maar Victoria weet de weg. Ze regelt m'n bus en ik zoek een plekje. Eentje bij het raam lijkt me wel wat zodat ik ongegeneerd naar buiten koekeloeren. Overal echt overal zijn mensen spullen aan het verkopen, het houdt echt niet op! Langs de weg, bij het stoplicht en in de bus.
Terwijl de bus optrekt, hoor ik voor in de bus iemand op luidde toon praten. Hij staat op en loopt door de bus, gedreven door God's woord lijkt het want iedereen zegt amen, amen, amen. Vervolgens vertelt hij dat hij leraar is en puntje bij het paaltje lijkt het erop neer te komen dat alle nare dingen zoals hiv en slechte ogen verdwijnen als ie twee maal daags een kopje groene thee zonder suiker drinkt. Nu is dat toevallig net het product dat hij in zijn tasje heeft meegenomen... Dit is JE KANS! Zijn pakjes groene thee gaan als warme broodjes door de bus.

Onderweg stoppen we even bij een busstation, gelukkig maar want ik moet super nodig. Terwijl ik de dames deur open doe zie ik dat er drie toiletten zijn waarvan er nog één voor mij beschikbaar is en wel degene die half kapot is. Best gezellig zo samen naar de wc...

In busua krijg ik een prima kamertje aangewezen waar ik de klamboe moet installeren, leuk klusje! Het lijkt me aardig om het strand te ontdekken en de surfshop op te zoeken. Het is prachtig hier met roodachtig zand en een eilandje in de verte. Het is niet heel lekker weer, maar ik vind wel een restautant met uitzicht op zee. Het is leuk om op dit soort plekken zo gemakkelijk met mensen aan de praat te raken. Ghanezen zijn echt super vriendelijk!! Vandaag ga ik surfen en hoewel ik het idee ben dat ik al aardig wat kan schiet het helemaal niet op. Ik lig constant onder water wat ik eigenlijk een beetje vies vind dus ik geef het redelijk snel op. Met geschaafde knieën en een zere rug verlaat ik de zee. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.

25/07
Samen met twee oude takken en twee wat jongere dames lig ik in het ziekenhuis van Dixcove. Van m'n blaas had ik al een tijdje last maar gister ging het omhoog naar m'n nieren. Vanmorgen zat ik klappertandend aan het ontbijt dus toen ik wilde weggaan bij het hotel en vroeg of ik Kofi de surfinstructeur van gister kon betalen maar hij zei dat hij mee zou gaan naar het ziekenhuis. Alhier scheet ik hem in m'n broek omdat ik bang was dat de dokter het misschien niet helemaal goed had begrepen. En toen kwamen de spuiten en testen en naalden. Toen ging ik wel bijna van m'n stokkie, maar toen ging ik liggen ging het weer goed. Er komt steeds iemand op bezoek bij de takjes hier en de andere patiënten. Ze helpen met eten geven, schoonmaken, wassen etc. Lief om te zien. De dokter graaft nog even in z'n neus voor hij z'n patiënten gaat onderzoeken haha. De nurses komen regelmatig even langs om te kijken hoe het is. Koppelen me van het infuus als ik moet plassen wat ineens heel makkelijk gaat. Een van de bezoeksters laat me haar geweldige lach zien terwijl ze vertrekt en wenst me sterkte. Wat een lieve mensen! Aan het einde van de dag ontslaat de dokter me weer, ik kan met hem meerijden naar Busua waar ik nog een heerlijk warm badje neem en vegasoep eet bij de buurvrouw. Het restaurantje is buiten en hoewel het allemaal open is zie je de lokale bevolking nauwelijks langslopen, soms lijkt het wel of je alleen kleren ziet wandelen. Bijzondere ervaring. Iedereen ziet er tiptop uit! Prachtige kleding, sieraden en haar. Ik voel me er een beetje slonzig bij.

Ondertussen ben ik weer op Accra aan. Het was me een bijzondere ervaring in busua, echt leuk om zo'n klein dorpje te ontdekken! Hoewel er weinig toiletten zijn onderweg en de bus gigantisch wiebelt (was het op de heenweg ook zo erg?!) kan ik onwijs genieten van de torenhoge termietenhopen, uitgestrekte groene velden met hier en daar een beboste heuvel, de winkeltjes langs de weg (waar God en Allah alom vertegenwoordigd in 'first God barbershop' en 'God's way bar' etc) en de waanzinnige spullen die men op het hoofd dragen kan! Het is prachtig hier!

In Accra slaap ik in Phoenix, volgens de website een meditatie wahallah met yoga en allemaal andere leuke muziek dingetjes. Bij aankomst zie ik vooral bier drinkende ghanezen die me wat vragen over 'smoken' dit en dat.. Moet je net mij hebben =S. Mijn deur kan niet zo goed dicht en de WC is verweg. Ik moet steeds plassen en doe geen oog dicht. Hoewel ik hier een paar dagen wilde blijven (op deze plek met geweldig uitzicht! Dat moet gezegd worden!!) besluit ik me op te sluiten in een super duur maar fenomenale plek hier in Accra. Buiten de drukte van de stad heb ik airco, warm water en een TV. Precies wat ik nodig heb om na m'n ziekenhuis bezoek weer even bij te tanken. Echt heerlijk hier!

Binnenkort vertrek ik naar Kumasi, dus zodra ik daar ben volgt de volgende update!

Ik hoor dat het wisselvallig is in Nederland! Ik hoop op mooi weer voor jullie!

liefs!

Xxx