Actie in Kumasi

Kumasi wordt ook wel the garden city genoemd. Het barst van groenigheid, helemaal nu het regen seizoen is! Alles staat prachtig te groeien. Ik blijf bij Elizabeth en Deborah, twee zussen die hier een heerlijk bedje beschikbaar hebben voor jongens en meiden die meehelpen met het tahmo project. We hebben het leuk met elkaar, Elizabeth neemt me overal mee naartoe en regelt bijvoorbeeld een gedeelte taxi of iets anders Ghanees. Debby kan heel goed koken! Meteen bij aankomst wandelen we een stukje door de wijk Anwomaso, waar ze wonen. Ik ontmoet de buurvrouw en alle kindjes roepen 'broni' naar me wat zoiets als witte betekent. Ze willen graag even kletsen, maar ook de volwassenen vinden het leuk om een praatje te maken. Ik ken ondertussen wat Ghanese zinnen en dat vinden ze super leuk!

In Kumasi centrum heb je een heel drukke markt. Hoewel ik er graag een kijkje wil nemen adviseert Elizabeth om naar een kleinere markt te gaan bij de universiteit. Ik kook vandaag en dus zoeken we wat leuke ingrediënten. Ik vind de markt eigenlijk al super druk. Overal mensen die iets verkopen, honderden geuren die niet thuis te brengen zijn en geluiden die ik nog niet ken. Iedere keer als we dit soort plekken opzoeken word ik overspoelt door triljoenen (meestal nieuwe) prikkels. Het is niet te houden, maar zo geweldig om mee te maken! We gaan op zoek naar groenten maar ondertussen klampt de slager me aan, met zijn flinke hopen vleeswaren en ingewanden trots zwetend in de warme kraam. Ik probeer hem vriendelijk af te wimpelen.

Op de markt wil ik graag wat lappen stof kopen en op zoek gaan naar oorbellen. Ik ben hier echt een kerel, want als je de deur uit gaat draag je oorbellen als dame, anders ben je onverzorgt en kerelachtig. Dat komt waarschijnlijk omdat de meiden hier heel kort haar hebben als ze jong zijn, zodat de kans op luizen kleiner is. je kunt de meiden vaak alleen onderscheiden door hun oorbellen. In de oorbellen kraam moet ik meteen de oorbellen passen, want anders weet ik toch niet hoe ze staan?! Hoe kan ik ze dan kopen. Vertwijfeld denk ik aan waarschuwingen en zie ik al dikke ontstekingen in m'n oorlel ontstaan, toch waag ik het erop. Ik voel wat druk... Ze zijn prachtig en voor nog geen halve euro koop ik twee paar. Kan ik als een dame de straat weer op.

Ik ben hier niet voor niets dus vrijdag gaat Elizabeth met me mee naar een aantal scholen in de buurt om te zien of ze interesse hebben in het tahmo project. Er blijkt hier op een school die we bezoeken al een weerstation te staan. Die doet het niet meer, maar waarom niet kunnen ze me niet vertellen. S middags vertrek ik voor de eerste keer naar KITA. Samuel, waar ik volgende week bij blijf is er ook en leidt me rond. Ze verbouwen hier van alles, leuk om te zien. We wandelen even naar de buurman, zijn terrein is nog veel groter en Theresa leidt me rond. Het is een bedrijf wat eend, varken, geit en vis verkoopt. Ze laat me gigantische vijvers zien en gebruikt een bel om de vissen te lokken. Het is een drukte van belang in de pont. Ze wil me ook de struisvogels, krokodillen, ratten, apen en herten laten zien. Het is een hele belevenis.

In het weekend staat er nog weinig op het programma. Het lijkt me een mooie dag om de Ghanese wasstijl te ontdekken. Elizabeth zit naast me om mij werk te aanschouwen en moet de hele tijd heel hard lachen om mijn poeslieve gewas. Het mag wel wat harder zegt ze, met en stuk zeep en wat Ghanese biotex gaan we aan de slag. Binnen een mum van tijd schuimt onze wasbak als een gek. Elizabeth heeft ook een blauw goedje wat zorgt voor spierwitte kleren, het doet bijna pijn aan mijn ogen en ik ben zielsblij met m'n heerlijke schone was.

Ik vraag de meiden of ze mee willen uit eten willen gaan en of ze wel eens in de bios zijn geweest in Kumasi. Voor beide zijn ze wel te porren, maar eerst gaan we op visite bij Elizabeths vader die drie trotro's verderop woont. Trotro's zijn minibusjes die je voor een schijntje met 15 andere Ghanezen naar een volgende bestemming brengt. De
Trotro's zuchten en kreunen onder het zwaargewicht van al deze reizigers. De deuren kraken bij het open en dichtdoen als de ene reiziger eruit wil en de andere erin en de busjes puffen en brommen bij het optrekken en afremmen. Het is een hele belevenis! Ik heb zelfs Nederlandse klusbusjes gezien die nu ramen hebben waar Ghanezen hun armen uitsteken om iets lekkers van de straat te kopen.

Bij Elizabeths vader gaat het er serieus aan toe. 'As tradition demands you'll first get some water. After that I'll ask you about your mission here', begint de vader. Ik krijg het spontaan heet en begin op m'n stoel heen en weer te bewegen. Ik probeer met een goed verhaal te komen zodra het water op tafel komt maar gelukkig schiet Elizabeth me te hulp en ontstaat er een ontzettend leuk gesprek! Zowel de vader als de stiefzus van Elizabeth komen met goede ideeën voor scholen om te bezoeken. De tablets worden erbij gehaald en ik krijg verschillende maps te zien met plekken waar ik naartoe kan. Als je hier iets voor elkaar wilt krijgen moet je ervoor zorgen dat je snel vrienden maakt. Iedereen met wie ik tot nu toe vrienden heb gemaakt is super behulpzaam! Na een tour door de tuin die prachtig in bloei staat en uitpuilt van verse vruchten zoals papaya, ananas, sinaasappel en limoen wisselen we van gedachten over economie, cultuur en politiek. Hoewel ik helemaal in de discussie zit lijken de zussen zich te vervelen en maken we aanstalten om naar de trotro standplaats te vertrekken. Maar voor het zover is wil Mr Yaw eerst nog de palmwine sight laten zien. Een plek waar wijn wordt gebrouwen uit palmbomen, vervolgens gebruiken ze de stammen om champiogons op te verbouwen en tot slot wordt de palmolie gewonnen. Prima business, die palmbomen!

Ik neem de meiden mee naar een restaurantje in de stad. Ze hebben het zelf uitgekozen, maar nemen het simpelste gerecht. Er komt een HEEL heet sausje op tafel wat ze rijkelijk over hun rijstschotel verdelen. Ik zie de stoom bijna uit hun oren komen! Om bij te komen gaan we naar een moeilijk vindbaar movie house. Ik vind het altijd leuk om naar een bioscoop te gaan in het buitenland, maar de constructie waar we terechtkomen is me volkomen nieuw! In het movie house kunnen we een kamer kiezen. Er zijn verschillende prijscategorieën. Hoe meer je betaald hoe spannender de faciliteiten! We gaan voor VIP! Dat klinkt veel belovend, na heel wat wikken en wegen kiezen we democratisch voor een romantische komedie en verkassen naar onze vip room. Hij oogt mij wat gammel, maar eerlijk is eerlijk: we hebben een geweldig flatscreen om naar te kijken, een mega chaislongue waar je welkelijk met 5 man op kan zitten, de airco staat te blazen, we hebben Ghanese bier(en) in de hand en we kunnen zelfs een bad nemen als we willen. De film is lekker zwijmen en we hebben veel lol over het hele concept en de bijna onmogelijke liefde. Rozig wachten we op Jacob die ons thuisbrengt. En hoep, daar is alweer een dag voorbij.

Zes uur: actie graag! Er moet ingepakt worden want tussen half tien en tien word ik bij KITA verwacht. Binnen notime zit alles weer in m'n tas en knijp ik er met Elizabeth nog even op uit om een brood te halen. Het is nog niet gelukt om een internationaal belletje te plegen dus bij de bakker doen we een poging om te zien of iemand weet hoe je aan een internationale bundel kunt komen. Spontaan komen de mobieltjes op tafel en beginnen mensen voor ons te bellen. Hoewel het weinig oplevert laat het opnieuw zien hoe behulpzaam men hier is! Internet helpt een handje, ik bel met zuslief en m'n lieverd. Net op het moment dat we willen inbijten vragen de meiden me of ik Jacob de chauffeur nog heb gebeld?! Dat heb ik niet gedaan omdat we gister hebben afgesproken dat hij me om half tien komt ophalen. Maar die afspraak is blijkbaar Afrikaans want de zussen gaan direct aan de slag om een andere taxi te regelen. Ik kom uiteraard weer te laat, maar niemand merkt het op bij KITA. Het Kumasi Institute on tropical agriculture is niet ver bij Anwomaso vandaan, maar George en Christy bij wie ik komende twee weken blijf wonen nog dichterbij KITA. Je kunt zelfs lopen! Ze hebben een hondje: spencer die er niet uitziet alsof hij rabiës heeft maar ik ben toch een beetje bang voor enge ziektes! De kamer waar ik slaap is nogal karig, maar dat is vast gewoon wennen. George en Christy zijn super aardig, we hebben van alles te kletsen, ze maken heerlijk eten voor me klaar en hebben zelfs Heinz tomstenketcup! Christy laat me ook veel lokaal voedsel proberen wat we langs de weg kopen! Ik hoop maar dat ik er niet ziek van wordt maar aangezien zij waarschijnlijk ook nog een westers binnensteden heeft vertrouw ik er wel op. Vandaag aten we banku (een soort deegbal) met slijmerige pindasoep. Heel pittig dus ik heb het niet helemaal opgegeten .

Bij KITA werken we aan een regen water opvang systeem. Samen met Christy en Prince die engeering studeert op de KNUSTuniversity bedenken we een plan hoe we goedkoop water kunnen opvangen en tegelijk ook kunnen gebruiken of afvoeren. Super leuk om met verschillende achtergronden te brainstormen over een plan wat echt moet werken! Het gaat als een speer!
Nog maar anderhalve week en dan is het alweer voorbij! Ondertussen slingert de radio alweer een opgewonden Ghanees over straat, het is zes uur. De vogeltjes fluiten luid en de lucht wordt steeds lichter. Tijd voor een nieuwe dag!

Hopelijk in Nederland alles goed! Tot gauw!

Xxx