heupgewricht

Beste mensen,

hier zitten we dan. Eigenlijk zouden we hier al lang en breed aan het monitoren moeten zijn.

Nu zal ik jullie even vertellen hoe dat allemaal gelopen is.
We hebben een auto, met het stuur aan de verkeerde kant. In eerste instantie dacht ik dat er allemaal spookrijders rond reden, totdat Nadine vertelde dat het veiliger was om aan de andere kant van de weg te rijden.

Met de Lonely planet in de hand kwamen we bij een supre leuk hostel.
Er zitten allemaal net zo leuke mensen als wij, en allemaal op een of andere manier verbonden aan het ontwikkelings werk. Vso-ers, een Duits meisje wat deelneemt aan een congres over winterslaap bij dieren, een meisje uit Rwanda die hier even is, zodat haar verblijfsvergunning verlengd kan worden etc etc.

De eerste dag hebben we eerst maar eens Windhoek verkend,het is een leuke kleine overzichtelijk stad. Wat me opviel was de relatieve rijkdom, als ik die mag vergelijken met bijvoorbeeld Eritrea.

's Avonds zijn we naar een staekhouse geweest, het merendeel van de gasten is blank, terwijl het bedienend personeel donker is. De auto werd bewaakt ook weer door een lokaal. Het eten kost hier bijna niks. Na een voedzame maaltijd zijn we gaan slapen.

Woe 30 juli hebben we geprobeerd Inge te bezeken, ze gaf het dorpje aan en het plot nr waar ze zou slapen. Na een kilometers lange zandweg vonden we het dorp, maar het plotnummer was niet te bekennen. Nou moet ik zeggen dat het eea nou niet logisch in elkaar zat, huisnummer 377 zat tussen de 25 en 48. Na een uur hebben we de pogingen maar gestaakt en zijn naar een wildpark gereden. Het stikte daar van het groot wild en wrattenzwijnen. Leeuwen zaten er schijnbaar niet anders waren er natuurlijk ook niet zo veel wrtattenzwijntjes. Voor kliene Stephan hebben we een leuk heupgewricht aan de haak geslagen, is weer eens iets anders dan die kleine vogelbotjes.

Na een pijnlijke confrontatie met de politie bleek dat ook wij rijbewijzen en paspoorten altijd op de man moetsen hebben. Gelukkig gaf de vrouwelijke agent me slechts een waarschuwing en mochten we doorrijden.

Gisteren met de Lonely Planet uit eten, toen we tyerugkwamen zat de hemel vol met sterren, ik heb er een stijve nek aan overgehouden.
Gelukkig was ik die middag naar de kapper geweest, er zit niet veel haar meer op mijn hoofd of nek, dus ik kon hem goed insmeren voordat ik ging slapen.

Vanmorgen om 06.00 eruit, het was nog donker en best koud.
Om 07.15 waren we op de weg waar Inge vorbij zou rijden. De eerste bus gevuld met blanken hebben we gevolgd, Nadine maar kijken of Inge er in zat. Ze twijfelde, ze was het wel, ze was het niet. Later bleek dat de zus van Inge ook mee was, die zat in het eerste busje, Inge in het 2e busje.

Eenmaal aangekomen op de werklocatie werden de werkers al opgewacht door de zwarte peutertjes. Iedere peuter had zo zijn eigen begleider.

Nadat de peutertjes gzongen hebben, verdwenen ze in de klas. De werkers knapten het jeugdhonk op.

Vanmiddag willen we naar het lokale kantoor van VSO en naar een polytechnische school.

Morgen vroeg op, we willen naar de kust, Walvibaai.

Mensen, internet gaat hier per minuut, ik wil Sien noet te veel op kosten jagen, binnenkort het vervolg.

Groetjes Nadine en Willem