Victoria west needs motivation

Zo, terug in Obs. Even bijkomen van deze week kamp. Het was geweldig.

Maandagavond komen er 25 kinderen uit Victoria-West, zo'n 700KM Noord-Oost van Kaapstad. Het zijn kinderen van een highschool, tussen de 15 en 18 jaar oud. Pim en ik zijn vrijwilligers en Justine is de fieldranger voor dit kamp. Zij heeft de leiding. Maandag is een onwijze baaldag omdat Bevan ons niet op kan halen 's morgens moeten we op hem wachten in Avivahouse. En met wachten bedoel ik Afrikaans wachten.... zo'n 5 uur. Als het nou mooi weer is en je weet wanneer iemand je op komt halen.. . maar het regent als het giet en er komt geen signaal van Bevan. Uiteindelijk rond half twee komt ie ons ophalen en bij ZEEP aangekomen horen we dat het kamp pas om 19.00 uur komt. In de tussentijd is er echt helemaal niets te doen. Dus bestellen we pizza en probeer ik me vast voor te bereiden op de terugreis naar huis.

Als de kinders aankomen zijn ze ontzettend zat van de rit. Ze hebben 12 uur in de trein gereden. In Victoria-west is echt helemaal niets te beleven dus dit kamp is heel bijzonder voor deze kinderen. Iedereen stelt zich voor en we doen een spel waarbij je je naam moet zeggen en iedereen moet je dan nadoen en de actie uitvoeren die jij hebt gedaan. Daarna krijgen ze vrijetijd omdat ze de volgende ochtend al heel vroeg het nestje uit moeten. Ik vlieg ook naar bed hoewel het pas negen uur is ben ik helemaal kakkiezat van de hele dag niets doen.Het is ook altijd heel moeilijk om de eerste momenten contact te maken met de kinderen. Wel zingen ze nog een lied voor ons voordat ze gaan slapen. Het gaat over God en ze zingen als engeltjes.

De volgende ochtend hektiek! Mister Thomsen, de leerkracht kan het allemaal niet meer aan. Zoals ik al zei zijn er 22 kinderen, er is 1 vervoersmiddel. Het bakkie van meneer Thomsen. Dat betekent lekker proppen achterin de bak en twee keer heen en weer rijden. Dit kost veel tijd. Zeker in de spits. Vandaag gaan we naar de coca-cola brouwerij in Kaapstad. Dat er twee nederlanders zijn is uiterst bijzonder en wordt meer dan eens duidelijk gemaakt. Iedereen wil Pim en mij begroeten. We moeten eerst met de kinderen buitenwachten. Ik vind het moeilijk omdat de jongens bij elkaar zitten en de meisjes ook... en Pim en ik blijven over... Dat vind ik vervelend. De mevrouw die tegen de kinderen moet praten over coca-cola, doet niet eens een poging. Ze praat alleen maar over dat je respect moet hebben voor je ouders en leraar, dat je een doel nodig hebt in het leven en dat je goed je best moet doen op school. Dit is waarom de kinders hier zijn. Ze moeten weten dat er meer is dan victoria-west. Dat er een plek is waar ze misschien later kunnen werken of studeren.
Na coca-cola gaan we naar de eerste universtiteit. Prachtig vind ik het! Mensen leven hier in een campus, dat kennen we eigenlijk niet zo in nederland en het is een klein dorp. Het is gezellig. Pim en ik moeten met onze groep bij de coca-cola wachten tot mr. Thomsen ons op komt halen. Weer lukt het me niet contact te maken met de kidneren. Echt heel irritant! Bij de Uni krijgen de kids uitleg over verschillende vakken. De docenten en professors vinden het leuk dat we er zijn en motiveren de kids om naar hun uni te komen. De vrouw die ons rondleid is ook erg geintereseerd in ons. Ze nodigd ons uit om kaapstad in te gaan. Echt heel leuk. Ze wil ook veel weten over hoe ons schoolsysteem is. Het is ongelooflijk hoe vriendelijk iedereen hier is!
Daarna vertrekken we naar de tweede uni. EIndelijk breken we het ijs met de kids. We spelen britisch buldog waarbij je elkaar moet optillen. Omdat het een fysiek spel is kan ik veel dichterbij de kinderen komen. Dat is goed! We zijn twee uur te laat op onze afspraak (afrikaanse tijd...) en de man die ons gaat toespreken is een zakenman die ik niet zo mag. Hij praat wel heel goed tegen de kinderen en spreekt zelfs mij aan met zijn verhaal over attitude en personaliteit. Na zijn verhaal wil hij dat Pim en ik met hem meegaan in de auto, hij zal ons afzetten in het waterfront terwijl mr. Thomsen met de kinderen heen en weer rijd daarnaartoe. Uieindelijk verzeilen pim en ik in een winkelcentrum waar Douglas (de zakenman) ons dropt. Hij komt ons wel weer een keertje ophalen zegt ie. Ik geloof er niks van dus we nemen, na een heerlijke maaltijd, de taxi naar waterfront.

Met de meiden loop ik rond ik waterfront en ze vinden het geweldig! We gaan opzoek naar een 'doekie' voor in mn haar en als we er een vinden zitten we midden in het waterfront allemaal aan mijn haar te pulken. Heerlijk! Eindelijk contact! Ze willen allemaal met me op de foto, zelfs de juffrouwen! Het is ongelooflijk hoe de leerkrachten hun kinderen alleen laten. ALs de eerste lading naar huis rijd moeten Pim en ik met hen mee, maar er staat nog een groep van 12 kinderen bij de trap te wachten zonder enige begeleiding omdat de juffen nog steeds aan het shoppen zijn. Ik vind het bijna genant om weg te lopen en ze alleen te laten. Maar volgens meneer thomsen kan het wel. Maffe wereld. Uiteindelijk komt iedereen veilig weer aan in ZEEP en is het tijd om te slapen.

Woensdag ochtend vertrekken we heel op tijd naar Robben Island. Voor iedereen de eerste keer. voor alle kinders uit Victoria-west de eerste keer op een boot wat ontzettend hilarisch is! De wind is zo sterk dat er overal water over de boot gutst waardoor iedereen binnen gaat zitten en zeeziek wordt... Slechte timing. In Robben Island krijgen we een rondleiding die ook weer de kinderen aanzet hun droom werkelijkheid te laten worden en niet neer te gaan zitten na het behalen van je diploma. Ik vind het wonderbaarlijk hoe iedereen zijn best doet de maatschappij naar een hoger level te brengen!

Terug in ZEEP voetballen we met elkaar en spelen we tennis. Het is prima weer dus dat is goed. Wederom is er voor de kinderen niet echt wat geregeld met eten waardoor iedereen een beetje slapjes is. Tegen de avond schuiven Ashlee en Dean aan. Zij zijn twee ontzettend grappige kerels van 20 jaar. Ze werken voor het Rode Kruis (ZA) en maken iedereen aan het lachen! We zingen en dansen met elkaar. Daarna moet iedereen een stukje bedenken voor het mini-concert. De meiden dansen en zingen. De jongens rappen een stuk. Daarna is het onze beurt. Wij spelen een scene die steeds opnieuw herhaald wordt in met een ander soort thema. Dus we spelen steeds dat er iemand wordt neergestoken en de ambulance komt, maar de ene keer lachen we het hele stuk, de volgende keer is het een homo-scnene de volgende keer snel dan weer met karate bewegingen en de kinderen liggen helemaal in een scheur!
Daarna is het slapenstijd. Wat er niet echt van komt omdat Dean en snurkt als een beer waardoor ik echt niet kan slapen! Het is vreselijk!

Donderdag is ZEEP dat. We lopen 's morgensvroeg naar het strand (5km) De meeste hebben het strand en de zee nog nooit gezien en na wat aarzelen staan alle meiden in hun ondergoed in de steenkoude zee en genieten met volle teugen van het gevoel van de golven. heerlijk om te zien. We hebben ook allemaal spelletjes meegenomen dus we kunnen na het zwemmen ook weer warm worden! Daarna vertrekken we naar False Bay om de obstical course te doen. Daar zijn ze echt weg van en de weg naar False Bay is super mooi! Door her reservaat zie je heel veel vogels! Prachtig mooi! Iedereen doet de course en iedereen vind het leuk! Daarna gaan we naar Rondevlei. Daar doen we een presentatie met levende dieren en ik help met de grote slang wat ik toch een beetje eng vind! Tijdens de prestatie wordt er van alles verteld over reptielen. Eerst schildpadden, dan padden, dan hagedissen en uiteindelijk de slangen wat echt het hoogtepunt is! Veel van de kinderen poepen bijna in hun broek van de spanning maar raken de dieren toch aan en sommige leggen zelfs de slang om hun nek! Bewondering heb ik voor hun! Terug in ZEEP gaan we met de kinderen de plas op met de dragon boat. Dit is ook helemaal nieuw voor ze en ze moeten leren samen te werken anders komt de boot niet vooruit. Samen peddelen doen we door muziek te maken tijdens het peddelen. Ik heb de leiding en het is best lastig een goede manier te vinden om iedereen op hetzelfde tempo te laten roeien. Dus met de muziek peddel (tik, in het water, tik, in het water...) gaat het super goed en is de boot helemaal in balans. Ik ben onwijs trots op de meiden in de boot. Ze leven in een droog gebied en kennen dit soort entertainment/sport helemaal niet.
Het is nu veel makkelijker om met de meiden en jongens te praten. We maken grapjes en ik kan gericht vragen stellen over hoe ze het kamp vinden ed. Dat is goed om te bespreken. We maken een vuurtje en eigenlijk moeten we de eindceremonie doen, maar de certificaten zijn nog niet klaar dus om 22.00 uur gaat het licht uit en gaan we slapen.

Om 10.00 uur moet de groep op vrijdagmorgen de trein hebben. Om kwart voor zes komen marius en donald de kamer binnen stormen om Pim uit zijn bed te helpen. Met slaapzakken om ons heen wiebelen Pim en ik naar de ontbijtruimte. Tot hilariteit van alle kids. We gaan gedag zeggen van de kids, Pim en ik hebben allebei een stapel certificaten en roepen een voor een de jongens en meisjes naar voren. We geven ze een dikke knuffel en daarna moeten ze iets zeggen over wat ze leuk vonden aan het kamp. De meeste vinden alles leuk (behalve zeeziek en de reptielen voor de dames)om half acht vertrekt de laatste groep.

Het was een leerzaam en gezellig kamp. Ik hoop dat de kids iets hebben opgestookt van de kaap. Dat is wel belangrijk!

En nu kom ik op het eind van waarschijnlijk een van de laatste berichten want het einde komt ik zicht. Nog minder dan een week te gaan. Zondag spring ik in op het Namibie kamp, Kathy komt ook en dat vind ik super leuk! Vanavond lekker relaxen, Pim gaat heel gezond koken dus dat moet goed komen!
Tot de volgende berichten!
xxx

(ps. Echt leuk de reacties!)